Iran

Hey allemaal,

Het is een tijdje geleden dat jullie nog van mij gehoord hebben, maar geen zorgen, nog altijd alive and cycling! Ik kon mijn blog niet updaten omdat ze in Iran nogal paranoide zijn i.v.m. het Internet en veel websites blokkeren (dus ook de blog), maar dankzij een slimme Iranees kan ik jullie dan toch op de hoogte brengen van mijn avonturen hier.

Zo'n goeie 3 weken geleden was ik nog in Istanbul (zalige stad trouwens!). Op 4 september heb ik dan de oversteek gemaakt naar het Azie, om dan meteen de trein te nemen naar Kurtalan, in het oosten van Turkije. De trein had een beetje vertraging (zo'n 8u, dan doen ze het in Belgie nog niet zo slecht he Jan :-) en de geplande 36u werden er 44u. Bijna 2 dagen en nachten in een stoel, dat is zelfs voor deze informaticus iets te veel. Mijn enkels hadden op het einde meer weg van olifantenpoten dan van de getrainde fiets-enkels. Gelukkig waren er toffe Koerden op de trein waarmee ik heel wat liters thee heb gedronken om het wachten wat te verzachten.

Aangekomen in Kurtalan kreeg ik echter ook meteen een ander beeld van de Koerden te zien: In het dorpje werd ik meteen omsingeld door een groep straat-jochies, en voor de eerste keer voelde ik mijn niet echt op mijn gemak. Snel water en brood gekocht, maar op mijn weg uit het dorpje probeerden 3 jongetjes de weg te versperren met een kruiwagen (zodat ik naar hun winkeltje zou komen), en toen ik zonder te stoppen verder reed bekogelden ze mij met stenen. Gelukkig had ik mijn helm op of ik had ineens mijn EHBO-doos kunnen bovenhalen. En een paar kilometer verder gooide nog een kleiner jongetje (zo'n 10 jaar !) een fles water naar mij en probeerde een tiener mij van mijn fiets te trekken. Echt bizar, want voor en na die ene vallei heb ik helemaal zo geen ervaringen meer gehad! Enfin, de rest van de tocht ging nog vlot en ik heb mij dan 's avonds maar op een hotel getrakteerd om wat te bekomen. De volgende twee dagen langs het mooie Van-meer gereden, om aan te komen in het stadje Van. Nog een leuke dag daar beleefd waarin ik een kapper heb bezocht (een hele belevenis: je haar, gezicht en oren worden gewassen, je wordt geknipt, geschoren, en de kleine haartjes aan de oren worden er af gebrand met een aansteker), dan het kasteel Van heb bezocht en 's avonds samen met de Turken naar de voetbal heb gekeken (Belgie-Turkije: 2-3).

Omdat het toch nog wat krap werd voor mijn visum voor Iran heb ik de volgende dag de bus genomen naar Iran, naar het stadje Urmia. Aangezien het toen juist het einde van de Rammadan was, besloot ik om mij eens te goed te doen aan de typische Iraanse snoepjes. Geen goed idee, 's nachts moest ik overgeven en de volgende dagen liep alles recht door mijn lijf. Wat niet zo fijn is als je heel de dag op de fiets moet zitten.  De volgende dagen toch nog verder gefietst naar Sanandaj, maar na 4 dagen was ik compleet uitgeput en uitgedroogd. Gelukkig had ik ook nog zware antibiotica bij, en na een dagje rust was alles wel terug in orde.

Ondertussen had ik ook al door dat in Iran fietsen toch wel een categorie zwaarder is. Erg drukke wegen, vaak geen pechstrook en elke Iranees moest toch even toeteren als hij langs mij reed. En dan ging de weg ook nog vaak door een semi-woestijn. Mooi, maar wel afzien!  Na nog eens 5 dagen fietsen ben ik in Esfahan geraakt, maar wel met grote twijfels over het verloop van de rest van de reis... Want als ik Iran al te druk vind, dan kan ik mij niet voorstellen wat ik van India ga vinden! Bovendien is het ook niet meer mogelijk om een visum in Pakistan te krijgen met al de problemen daar. Om in India te geraken zou ik dus rond moeten gaan via Turkmenistan, Uzbekistan, Kirgizie, China en Nepal. Ik heb dan ook maar wijselijk besloten om rustigere en gemakkelijkere oorden op te zoeken, en wel meer bepaald Finland! Morgen stap ik op het vliegtuig om dan via Finland, Zweden, Denemarken, Duitsland en Nederland terug te fietsen naar Belgie. Het zal wel raar doen, van de extreme hitte ineens naar het koude noorden!

Met die beslissing genomen had ik nog 10 dagen om wat van Iran te genieten. Eerst heb ik een paar dagen met andere toeristen Esfahan verkend: een prachtige stad, met een prachtig centraal plein, veel goede restaurants en een drukke, grote bazaar. Dan heb ik de bus genomen naar Tehran. Deze grote stad was wel even wennen, enorm druk met een verkeerstroom die alle verbeelding tart. Vaak duurt het 10 minuten voor ik een gaatje kan vinden om de weg over te steken. Bovendien valt hier eigenlijk niet zo ongelooflijk veel te zien en veel toeristen vermijden deze stad dan ook compleet. Maar wat het hier echt de moeite maakt zijn de Iraniers zelf. Nooit heb ik zo'n warm en gastvrij volk ontmoet. Ik wordt hier constant uitgenodigd om bij mensen thee te komen drinken, hun familie te leren kennen, samen te eten... Gisteren bijvoorbeeld was ik onderweg naar een vegetarisch restaurant toen ik een man ontmoette op de metro. Hij heeft me eerst met de auto naar het restaurant gebracht, dan mijn eten betaald, dan mij uitgenodigd bij hem thuis (met nog meer eten natuurlijk), dan nog heel de avond rondgereden door Tehran, verschillende parken en gebouwen laten zien en mij tenslotte nog op een grote coup ijs getracteerd. Ongelooflijk!

Ok, nu heb ik wel genoeg verteld, maar om het af te leren nog een kleine anecdote: Ik had al opgemerkt dat in Iran veel mensen mij 'Mister Goen' noemden. Ik dacht dat het was omdat ze de 'K' niet konden uitspreken, maar vandaag heb ik geleerd dat 'Koen' in het Farsisch 'kont' betekend... Dat verklaart de verbaasde gezichten telkens ik mijn naam zei! :-) 

Groetjes!
Mr. Goen

ps: Fotos als ik in Finland ben waar ze een iets sneller internet hebben...